Փաշինյանը կոլաբորացիոնիզմի «մաստեր կլաս» է ցույց տալիս ՀՀ ԱԺ ամբիոնից։ Ես այլ բնութագրում չեմ կարող տալ մի ղեկավարի, ով բառ-բառ կրկնում է Ալիևի խոսույթը, դեռ մի բան էլ ավելին՝ էմոցիա ու էքսպրեսիա է դնում դրա մեջ...

Վերջերս շատ եմ մտածում, թե մեր մեծերը ինչ կոդեր են դրել մեր մեջ, որոնք կարծրատիպեր են դարձել, և մենք չենք կարողանում դրանք ոչ մի կերպ կոտրել, նույնիսկ՝ այս լուսավոր դարում...

Վերջերս SkyUp Airlines ավիաընկերության Երևան-Շարմ էլ Շեյխ ուղղությամբ իրականացվող ավիաչվերթը երկար ժամանակով հետաձգվել էր: Ըստ շրջանառվող վարկածի, օդաչուն թռիչքից առաջ քնել էր: Սակայն, «օպերատիվ» տեղեկություններով, օդաչուի խոր և երկարաժամկետ քունը վերջինիս խմածության արդյունք էր:

Խորհրդային տարիներին բնական գիտությունները նաև Հայաստանում բուռն ծաղկում էին ապրում: Խորհրդային միությունում հաճախ էին կազմակերպվում գիտական արշավախմբեր: Հանրապետություններից, նաև տարբեր քաղաքներից հրավիրում էին և ձևավորում մասնագետ գիտնականների խմբեր տվյալ գիտական խնդրի առավել խորքային հետազոտության համար:

Կարդում եմ՝ Նիսի քաղաքապետ Քրիստիան Էստրոզին ամոթանք է տալիս Շառլ Միշելին, թե․ «Ադրբեջանի նախագահը բռնապետ է, որի ձեռքերին հայերի արյունն է։ Այս ձեռքսեղմումը ամոթալի է, քանի որ այն վիրավորում է հայ ժողովրդին և նրանց հիշատակը, որ դեմ են արտահայտվել Արցախում էթնիկ զտումներին...

Տագնապի, վշտի զանգը նորից ղողանջում է, սակայն չենք սթափվում։ Հայաստանի ամեն ոլորտում բարդակ է։ Բանակում առկա բարդակը, ոչ կանոնադրական հարաբերությունները, սպաների կողմից իրավիճակին չտիրապետելը, բարձիթողի վիճակը հանգեցնում են ոչ մարտական պայմաններում մահվան բազում դեպքերի, օջախներ են խավարում...

Կառավարության ծրագրով առողջության համապարփակ ապահովագրության ներդրումը պետք է մեկնարկեր 2024 թվականի հուլիսից, ապահովագրական հիմնադրամի ստեղծումով, ինչը չի իրակականացվել...

Ամիսներ շարունակ բազմաթիվ լրատվամիջոցներ, քաղաքական գործիչներ, վերլուծաբաններ ճամարտակում էին, որ պետք է բոյկոտել COP29- ը, միջազգային հանրությունը պիտի պարտադրի Ադրբեջանին ազատ արձակելու հայ ռազմագերիներին և Արցախի ղեկավարությանը։ COP29 կոչվող այդ շապիտոյի բացման իր ելույթում Ադրբեջանի երկարավիզ ուղտը խանդավառված խոսեց իր հաղթանակի, պատմական արդարության և տարածքային ամբողջականության մասին։ Իսկ ներկաները, ինչպես ծառի տակ մակաղող ոչխարի սուրու, լուռ որոճում էին։ Կարծես չի եղել 120 հազար հայի բռնի տեղահանություն, չի եղել պատերազմական հանցագործություն, ոչինչ չի եղել։

Ամենացածր լեգիտիմություն ունեցող իշխանության ներկայացուցիչները որոշեցին օրենքով հաստատված օրհներգը ձևախեղել ըստ իրենց ցանկության ու ճաշակի: Սա, ի դեպ, ի թիվս այլ պատուհասների, նույնպես քրեորեն պատժելի արարք է:

Նորություն ասած չեմ լինի, եթե բարձրաձայնեմ, որ մեր սերունդը ժամանակի հայտնի լեզվաբաններին և գրականագետներին ճանաչում էր դեռ դպրոցական նստարանից։ Չէ՞ որ նրանց անուն-ազգանուններն ամեն օր հայտնվում էին մեր աչքի առջև` դաս սովորելիս, տնային հանձնարարություն կատարելիս։